
Her yanım titriyor, geceleri uyumadan ilaçlar alıyorum, yazılar yazıyorum belki rahatlatır diye. Yaptığım şeyler insanlara nasıl geliyor bilemiyorum benden rahatsız mı oluyorlar yoksa mutlu mu oluyorlar. Gerçekten problemli bir insanım. Hatalı üretimim. Ölmek istiyorum her geçen gün daha fazla, yaptıklarımın bir amacı yok. Yalnızlığa doğru gittiğimi bildiğim halde yolumdan dönmüyorum. Uçsuz bucaksız bir yol yalnız yürüyecek olan da ben, zorlukların hepsinde takılıp düşüyorum daha sonrasında kalkıp yeniden yürüyorum, sadece canım acıyor. İnsanlar beni gerçekten anlamıyor, yaptığım şeyler onlara saçma geliyor belki de yalnız kalmam lazımdır, yola iki kişi sığmaz. Göz yaşı nehrine atmam lazım insanları, onların düşmesinden oluşan dalgalar sel olup bana çarpmalı ama yıkılamam, çünkü bu amaçsız yolun sonu var mı öğrenmek istiyorum. Boş bir yaşam, her zaman boş olucam gerçekten, intihar edersem ailem üzülecek, yaşarsam etrafımdaki herkes, belki de o karşımdaki düşünceden oluşan kafese girmeliyim ki yalnızlık benim için kaçınılmaz olsun, nefes almak için neler yapmam gerekli bilmiyorum, zorlanıyorum, uyuyamıyorum.
Yorumlar